Cando pensas que o aloumiño dun verso borda todo o poema? Os pensamentos non sempre riman coa nostalxia dos anos infinitos, dos anos que non acababan nunca, pero que pasaban coma un lóstrego. Ás veces as ironías da vida dan reviravoltas coma os monicreques. Adoitamos bailar para non quedarnos quietos. E os que non sabemos facelo, caemos. Ou tropezamos. Menos mal que a vida sempre tirou para adiante. Pobre daquel que lle fora para atrás! E hainos!
Cando pensas que a báscula dun sentimento se inclina para un lado ou para o outro? Pensamos que as romanas marcan a imparcialidade da xustiza, pero, ai!, case sempre se ladean para un lado. Para o puto mesmo lado! Ás veces a neutralidade nas decisións xustas é unha auténtica quimera. Ás veces, non... a maioría das veces! E non obstante, volvemos enfociñar contra a mesma pedra. Para que non digan que somos parvos! Cando pensas que o poema remata nun sentimento? De que valen os sentimentos!
Finca Fierro. Venres, 24 de febreiro de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario