Deixo de ler no libro e contemplo a recta do alto da Pitediña. Sei que ó pasar a curva está Entreloríos. Pero non vexo o que hai máis alá. Non obstante, consigo debuxar os recordos, os recordos da infancia. De cando a vida labrega era un espertar cedo, moi cedo porque o Medo quedaba lonxe. E as vacas tiñan que andar no monte durante un tempo. Non todo consistía en chegar e volver.
Eses recordos pertencen ás mañás, que era cando máis se ía para o Medo. Polas tardes tamén cruzaba Entreloríos para ir para o lameiro dos Lamas. Lameiro grande, enorme, pero que, para aproveitalo, había que darllo a cachiños ás vacas. Tiña catro ou cinco regas; collías unha rega e de caldeira a caldeira marcabas unha liña e de alí non podían pasar as vacas. Para que se lle dividía o lamiero a cachiños? Porque se ás vacas as deixas pacer por todo o lameiro, estas logo o percorrían todo. E trepábano, e esmagábano, e cagábano e non o aproveitaban ben. Deixo de pensar e leo de novo.
Finca Fierro. Domingo, 12 de febreiro de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario