Collín a bolsa de lixo e saín da casa. Deixeina no contedor e, á beira, estaba a esperar xa a Perla Negra. Subín a ela e naveguei ata máis alá das lúas de Xúpiter. Polo camiño cantei unhas cancións de Melendi. Que este non é que me guste moito, pero déuseme por aí. Outras veces escoito ós Resentidos e tamén a Vangelis.
Cando crucei Marte pedinlle perdón á Perla Negra e subín a un meteorito para percorrer a galaxia desde aí ata máis alá do infinito. Como sabía que tería moito tempo (xa sabemos todos o que mide o infinito) preparei xa unha boa mestura de cancións que abarcarían desde Rosalía ata Tina Turner, desde Guadi Galego ata a Orquestra Filharmónica de Berlín, pasando pola banda sonora de Baixo o fogo, de Jerry Goldsmith, e París, Texas, de Ry Cooder. Aseguro, confirmo e prometo que andarei por unha galaxia moi musical.
De cando en vez intercambiaba as viaxes entre meteoritos e lóstregos. Viaxando nestes últimos acelerábanseme as emocións. Todo era moi rápido, moi instantáneo... coma un alustro, coma un lóstrego. Cando choutaba dun meteorito a un lóstrego soaba Pink Floyd, e cando pasaba do alustro ó meteorito era Sabina quen deixaba caer unha das súas cancións.
Uns quilómetros antes dunha das lúas de Xúpiter, volvín á miña Perla Negra. Que carallo, botábaa de menos. Ela tamén me botou de menos, pois inchou as velas, puxen a música a todo volume e a galaxia foi máis musical ca nunca. Ata o infinito e máis alá! Coa Perla Negra.
Cafetaría Tarona. A Valenzá. Xoves, 1 de xuño de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario