O galo espertoume de mañá cedo. Eses bichos sempre madrugan máis que ninguén. E eu teño un mal espertar. Adoito andar a golpes cos soños, con aqueles que tiven durante toda a noite. Foron varios. Como tamén teño un mal durmir, durmo por varias veces e sempre se soña. Ó espertar intento lembralos todos, e como non recordo moitas cousas, axiña me alporizo e braceo tanto que sempre acabo rompendo obxectos.
Chámome José Souto Penedo, pero todos me chaman Pepe. Así, a secas. Penso que son o único habitante de todo o concello e de toda a comunidade autónoma que non ten ningún alias, ningún alcume. Son O Pepe. Iso si, o fillo dos Troiteiros. Tanto meu pai coma miña nai, logo de arar ou cavar nas leiras, marchaban todas as noitiñas cara ó río Arnoia e andaban “á cachea”. Só collían troitas. A xente, que é lista, non tardaron en bautizalos. Eu, como non destaco en nada, non lles dou opción para que me bauticen de mala maneira.
Claro que se chegan a ver os meus espertares, ó mellor non tardan en buscar algún alcume apropiado. Repito, a xente é lista. En principio chámanme O Pepe. Vaia carallada, cando na realidade son José.
Tamén é certo que tan axiña como me lavo, como mollo a cara, estou xa coma unha rosa, apto para iniciar un novo día e aguantar todo o que me boten por enriba. A miña primeira medida do día sempre é a mesma: intentar matar ó puto galo. Non se deixa pillar.
Cafetaría Urgencias. Ourense. Domingo, 27 de agosto de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario