EN PÉ DE GUERRA

O lobo é un perigo. O home é un santo. Os Pireneos dividen España de Francia e Lisboa é a capital de Portugal. Cada quen que esbardalle como poida e cando queira. O himno galego, si, é dos rumorosos, pero non calamos nunca. A lontra métese por entre as raíces dos amieiros e a Perla Negra deixa caer as velas para navegar pola lagoa de Cospeito.

O xabaril é un bicho de risco. O home é un bendito. O silencio deita sobre o ruído e o barullo molesta deica o infinito. Vou subir o Tourmalet e baixar á Cova do Rei Centolo. Pitarei un penalti que non é e berrarei gol antes de o meter. A lingua galega, si, está en perigo de extinción e por iso algúns a temos como unha relixión. Cada quen que predique, se quere, no deserto do Sáhara ou na Selva Negra alemá.

O lobo e o xabaril conquistan o que lle invadiron. O home, non obstante, arrasa, desola, devasta. O Arnoia torce o seu curso e deixa que as súas augas corran polo alto da Lomba. Mentres, desde o campanario da igrexa de Baños de Molgas déixome caer cun réquiem domingueiro. Cada quen que bote as campás a voar como mellor lle conveña e, tamén, cando queira.

O lobo. O xabaril. O home. A dar guerra. En pé de guerra. Guerra psicolóxica. Guerra salvaxe. Guerra animal. E menos mal que nos queda Portugal. Ós do fogar de Breogán. Silencio. Ruído. Soidade. Barullo. Cada quen que se poña en pé ou se deixe de poñer cando soe o himno galego. Eu, sempre, murmurarei ou musitarei os seus versos.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 12 de setembro de 2023