DAQUELA

Daquela souben que todo estaba aí: o carril da bici nun camiño de carros, o pararraios no fondo do pozo da Pillamadoira, a flor do toxo no campanario da igrexa de Baños de Molgas, a nostalxia no calo do pé esquerdo, unha bágoa, tan só unha no título dunha canción, un fouciño colgado da lareira, os chourizos espallados polo pinallo dun carro, un gol entrando por unha canastra, Supermán aterrando na Perla Negra e un espello cheo de bafo deixando intuír un corpo de muller espido, nu. O silencio asenta na algarabía dos meus pensamentos.

Daquela souben que o meu universo si é finito e que o soneto non leva máis alá de catorce versos. Ninguén debería nunca imaxinar que, de cando en vez, chove no deserto ou que as rulas non coñecen nada máis que as gaiolas nas que dormen. Saber, iso si, que despois do día chega a noite e que un vestido azul bambea, cimbra sobre un corpo de muller perfecto. Non todos os saloucos saen do mesmo peito nin todas as argolas serven para reter os becerros. Que chova ou que deixe de chover, sobre o ruído adáptase, axústase, acomódase o silencio.

Daquela souben que a melancolía é o pracer de estar triste; dicía aquel. E o tempo pasa amodiño cando na realidade a tartaruga pega un esprinte polo parque das Mestras. E entre carballo e carballo, entre pedra e pedra a morriña deixa caer a corna sobre a almofada do silencio. Ó final todo é silencio en todo o que estaba aí: no carreiro que se volve estrada, no sacho que fai de aixada, na esperanza que quere traspasar o bafo, na lúa nas súas catro fases e na esaxeración nunha tinta que caeu sobre un papel en branco. Daquela todo acaba.

Café Beker. Ourense. Martes, 28 de novembro de 2023