Díxenlle adeus a aquel co que me crucei. Cando se di adeus é porque, un ou outro, marcha. Ou os dous. Si, ás veces tamén se lle di a un grupo ou mesmo a unha multitude. Pero sempre porque alguén marcha.
Un saúdo ou unha despedida non se lle nega a ninguén. Eu polo menos intento non negarllos, a non ser que estea tan despistado que se me pase. Que todo pode ser. Eu, por saudar, ata saúdo a aqueles que non quero ou non debería saudar. Intento facelo sempre só que sexa para amolalos, para xiringalos. Recoñezo que o fago con mala intención, pero non quero recuar ante o lema de non lle negar a ninguén o saúdo.
O saúdo debería ser enérxico, sen medo, sen vergonza. Un ola, un que hai, un que tal, un que pasa, un como vai... con forza e serenidade! Que non nos saia con voz de pito. O mesmo digo das despedidas... adeus, deica logo, chao, abur, deica mañá. E aquí tamén se pode soltar algo así coma unha broma: marcho pola sombra (cando chove), marcho a ver se me mollo (cando hai sol), marcho para Cachamuíña (cando vou para calquera lugar). O de Cachamuíña é unha ladaíña que me gustou sempre. Porque me gusta o nome de Cachamuíña. Certo que con esta despedida despisto a moitos; pensan que realmente largo para esa aldea do Pereiro de Aguiar. Ás veces chega cun sorriso ou cunha gargallada para deixar caer que o de Cachamuíña é un dicir, unha despedida.
Saúdo ou despedida, despedida ou saúdo, lembrade, non se lle nega a ninguén. A ninguén.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 30 de novembro de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario