Como pola mañá só puiden ler un periódico, non quedou outra que saír de novo para ler, polo menos, dous máis. Saín entón pola tarde e, efectivamente, lin dous máis. E porque a cafetaría non tiña máis -se exceptuamos os tres deportivos por excelencia-, que se os tivera tamén caerían. Os deportivos nin os cheiro pola simple razón de que o esencial xa asoma nas páxinas dos xerais.
Logo de ler a prensa, e como tiña que coller dirección ó Posío e como na mochila que levo ó lombo levaba tamén un libro, baixei ata o río Barbañica (que na súa denominación orixinal seica é Río dos Muíños) e iniciei a lectura, andando, moi lentamente, polo paseo que percorre todo o regato (realmente non sei onde está a diferenza de río e regato; para min, o Barbañica é máis regato que río).
Ó mesmo tempo que lle prestaba atención ó que se contaba nas páxinas de Fortuna, do arxentino Herrán Díaz, aínda que afincado nos Estados Unidos, o ruído das augas do regato (ou río) facían de bálsamo ou de música de fondo do meu paseo. O ruído do mar e o ruído das augas dos ríos son coma bandas sonoras nas andainas peliculeiras.
Tamén de cando en vez ou bastante a miúdo, cruzábame con xente das que só vía algo así coma sombras, xa que eu non levantaba a vista para nada. Eu ía arrimadiño ás varandas dereitas do paseo e non necesitaba ningunha outra referencia para guiarme.
Xusto onde desemboca o Barbañica co Barbaña deixei de ler, coloquei os auriculares nos oídos, deille á música e seguín andando aínda máis alá do Posío.
Café Urgencias. Ourense. Domingo, 7 de abril de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario