Por que non podo deitar sobre un leito de toxos na habitación dos soños? Xa sei que pican, pero así tamén raño, tamén rasco. Nesa habitación na que a luz brilla baixo unha tonalidade amarelada. Por que non podo soñar dentro do mesmo soño e mentres as ilusións van e vén sen saber de onde? Por que os infinitivos rematan en R e a súa conxugación percorre todos os tempos?
Quero asubiar dentro do soño do soño e só me sae un ruxerruxe de follas secas esmagadas polos pezuños do burro que anda comendo nos toxos. A flor do toxo é bonita e o leito de estrume acouga coas miñas ansias de querer ser e non poder, de querer estar e notar tan só o silencio.
Por que non podo navegar coa Perla Negra por ese mar azul e verde e gris e marrón inmenso? Por que non lle canto un réquiem a ese desexo que non deixa de ser eterno? Son a pinga de auga que baña o seu peito e o caxato de temoeiro que suxeita o feixe dos sentimentos. Son o mar e o toxo, o barro e os soños. Son o leito e a ilusión, a folla seca e o verbo que se fai carne. Son o estrume e o silencio, a lúa e o universo. Son a ausencia que flota cara ó ceo aberto.
Quero deixar constancia de que a ruleta da fortuna roda como lle dá a gana e de que a luz brilla cando se lle dá á chave, ó interruptor, á conciencia. Hai conciencias negras e cheas de silvas que engarran e esgazan a pel á que se agarran. Como hai conciencias brancas que se acenden cando os actos non proceden. Non hai coma un leito de toxos na habitación dos soños.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 2 de abril de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario