Rematei a faena de marchar e non volver. Avisei ben na casa: marcho e non volvo. Son home de palabra. Son o fillo da Lucía, a que ten a casa no medio das Pedradarcas, en Baños de Molgas. Son o fillo tamén de Horacio, aínda que a este respecto hai rumores de que... non sei, non sei. Eu ter téñoo como pai. Tampouco é que me desvele moito por el, como el sei que pasa olimpicamente de min. É igual; eu son feliz e punto.
E agora, moito máis. Por iso de que non volvo. Síntoo un pouco por miña nai, pero... Pero miña nai sempre foi desas que saben saír dos inconvenientes, dos impedimentos, das desvantaxes. Sempre foi de mente aberta e feitos duros. Cando se queixa, bérralle ás vacas desde a cama con catro sentenzas e, despois, unha avemaría. Tamén é así de rara.
.webp)
A min chámanme O Pulgón porque son pouca cousa. Fisicamente, digo. Mentalmente son aínda máis forte que miña nai. Se digo que, por exemplo, vou estar en tal sitio de tal hora a tal hora, alí estarei aínda que caian chuzos ou pans cocidos do ceo. Son home de palabra. Se digo branco, e por moito que pinten o asunto de negro, é branco. E non hai volta de folla.
Cando ós veciños lles dá corte chamarme O Pulgón (eu sempre me presento coma O Pulgón), chámanme Felisindo, que é a realidade pura do meu padriño, ó que seica lle deron a opción de que me puxese o nome. Antigamente eran así as cousas: os padriños, ás veces, facían e desfacían ó seu antollo. A min dáme igual que me chamen Felisindo ou Pulgón. Sei que son o fillo de Lucía e, con certas dúbidas, de Horacio. Non penso volver.
Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Xoves, 26 de decembro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario