Vivo na galaxia que está moito máis alá desta, e penso que os días son máis longos cos do mes de maio, cando na realidade sei que estamos no decembro do 2024. Aquí seica é o ano 7033. Teñen unha forma rara de contar. Unhas veces contan de dous en dous e, outras, de seis en seis. E fano coas dedas dos pés. Non saben o que é unha calculadora, nin tan sequera saben medir a ollo... porque teñen catro e atrapállanse a causa dos celos visuais duns e doutros. Son raros de carallo.
Cheguei a esta galaxia no tempo que dura a ansia máis ansiosa. E vese que, como a miña era moita, cheguei axiña. Viaxei no ronsel dun soño que, canto máis corría, máis brillaba. O seu brillo era igualiño que os das flores dos toxos. Durante o traxecto, o ronsel facíase máis grande. Cando cheguei a esa galaxia que está moito máis alá desta, tal ronsel semellaba un monte enorme cuberto de toxeiras.
Son o astronauta número 13 dunha misión galáctica que axiña se foi ó carallo; cando a soidade do espazo nos volveu un pouco chalados, desequilibrados e empezamos a gastarnos bromas tan macabras que, aquilo, acabou coma o rosario de aurora. Por sorte, son o único supervivente porque teño o meu punto e, pouco a pouco, fun eliminando ós 12 restantes. Como dicía aquel: sálvese quen poida. Optei por un módulo espacial para seguir o meu camiño. Agora vivo nesta galaxia moi rara e son o amo e señor das súas existencias. Como non saben medir pensan que son un monstro enorme e todos me respectan. Perdón, todos me teñen medo. Eu deixo que mo sigan tendo.
Finca Fierro. Barbadás. Martes, 3 de decembro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario