Removo a auga sucia da charca e a
porcallada chouta ao pantalón branco. As manchas vense a leguas. Hai que entrar
na igrexa para escoitar a misa. É domingo. Pero quen entra con esta pinta? Súo
de angustia. Respiro con forza. Entro na igrexa para colocarme na derradeira
fila e contra a parede. O peor é que a nai non me verá. E pensará que non fun á
misa. Súo de angustia. Trémeme o corpo. Non podo cantar en alto o Santo, Santo
para que ninguén mire cara min. Se miran, ven o pantalón cheo de porcallada. Se
puidera cantar, a nai sabería que estaba dentro, pero ao non poder... trémeme o
corpo, súo de angustia. Afogo. Desmaio e o ruído no banco fai volver as
cabezas. Deixo de pensar nas manchas do pantalón.
Cafetaría Os Carrís da Valenzá.
Mércores, 5 de setembro de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario