PENSAR MOITO MÁIS ALÁ

              Se neste mesmo espazo do xornal lle dediquei un relato aos Xogos Olímpicos gabando o esforzo, a dedicación, a incomprensión e a ignorancia sobre os deportes minoritarios, teño que, agora, dedicarlle o mesmo ou algo semellante aos Xogos Paralímpicos. Non chega con ver esas competicións e pensar no esforzo que neses momentos están a facer unhas persoas discapacitadas, senón que hai que pensar moito máis alá. Hai que gabar eses catro anos ou esa media vida que lle dedicaron para estar aí, para competir nestes Xogos. Penso que non é o mesmo esforzo o que realiza un deportista normal có que leva a cabo unha persoa diminuída. Hai que ter valor para que un día detrás doutro día, unha persoa que, por exemplo, use unha cadeira de rodas, se largue a un pavillón ou a unhas pistas de atletismo a adestrar, con todos os inconvenientes que se adoitan atopar nas rúas. E ben sabemos que as rúas españolas aínda non están preparadas para as persoas discapacitadas. É normal, entón, que en cada medalla que se lle entrega a un atleta, moitos nos emocionemos de carallo. O voso esforzo é a maior recompensa. Grazas.

              Finca Fierro. Sábado, 8 de setembro de 2012