Corre a modiño
polas follas que marcou o tempo e deixa que as raíces da nostalxia se deiten
entre as follas dun libro aberto. Culturiza a ansiedade dun desexo para que unha
chea de pensamentos furguen entre a memoria dos invernos. Daqueles invernos nos
que as noites eran eternas e os sentimentos... sentimentos. Deixa que chova
sobre a almofada do poema ou sobre a colcha da novela. Que máis dá como vaia a
palabra se sempre remata coa idea que naceu nun instante de silencio. Hai
músicas que veñen en ringleiras para marcar as pautas ou os ritmos dunha vida
chea de asubíos. Co bonito que é asubiar por entre a néboa do entendemento.
Aínda que os hai que non entenden a páxina branca dun caderno. Mal detalle non
saber que dicir no libro que queres escribir.
Corre a modiño polo ideario dos
días que pasan e que non volverán. Sempre haberá sementes que xermen e que
ningunha praga conseguirá dobregar ante a inclemencia, a impiedade dunha
ditadura que aínda está. Deixa correr o tempo. Non obstante, de cando en vez,
mira para atrás e verás a distancia entre un suspiro e un consolo, entre un
bulebule e unha pausa, entre a semente e o froito. Deixa correr o tempo.
Finca
Fierro. Martes, 24 de maio de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario