Ás oito e pico da mañá tiven que
baixar a persiana porque o sol reflectía con tanta forza sobre o cristal da
ventá, que amolaba. Molestaba tanto que non me deixaba ver a pantalla do
ordenador. E hoxe en día, sen ordenador, non facemos nada de nada, nin cruzándonos
de brazos. Vimos na época dos ordenadores e dos móbiles. As eixadas e os
sachos, nun chiscar de ollos, pasarán ó museo do pobo galego. Por certo, un
consello: aqueles que aínda teñan estes aparellos de labranza, que os deixen
colgados nas palleiras que, co tempo, serán auténticas reliquias. Así tamén
polo menos se lle dá utilidade ás palleiras e alpendres... xa que cobran por
eles.
Me cago no demo, estou pensando que ata o bolígrafo acabará sendo obxecto
de museo. Hai que coidar os dedos, amigos, hai que coidalos. Se nos falta algún
dedo para manexar os teclados dos móbiles e ordenadores, malo! Coas aixadas e
os sachos manexabamos os riles e punto. Sempre acababan doendo, pero... nas
Lagoas e nas Pedradarcas e nas Cortiñas e nas Costelas e nos Xeixales e nos
Agros quedaba o estrés soterrado sobre sucos, ás veces mal feitos, pero sucos
que, no día de mañá, daban o seu froito. O sol xa non reflicte sobre o cristal
da xanela. Xa non molesta. A traballar, lacazán!
Maceda. Martes, 3 de maio de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario