SANTOS E POMBIÑOS

            Pasan coches camiño de Ourense e eu contemplo a sombra dun espírito sobre a rúa da Valenzá. A verdade é que xa quixera que a rúa fora de Baños de Molgas. É igual; non fai falta estar alá para saber de todas as súas rúas. Ou carreiras. Quéirase que non, a infancia está sempre apegada na pel, na mente de calquera persoa. E na infancia, na miña infancia só había carreiras, ou camiños, ou carreiros. Agora estou na beirarrúa dunha rúa da Valenzá. Pola rúa pasan os coches e pola beirarrúa anda a xente, baixo o sol ou baixo a sombra, con nenos ou sós. O sol quenta de raio. Onte aínda choveu. Normal. Estamos na primavera. Na primavera galega, que che ten o seu aquel con respecto á primavera do Corte Inglés. Nin punto de comparación. Son as cinco e vinte da tarde. Por certo, hoxe é San Isidro. Aquel santo ó que os bois lle araban sós. Nunca me vin en tal tesitura. Normal; eu araba con vacas e non me chamo Isidro. Sobre o de santo non opino.

Outro por certo, cada vez que penso no San Isidro debúxanse diante miña unha xugada de vacas na Pedradarca e coa rabela do arado suxeitada polo Chito. A el arábanlle os bois e eu sempre tiven que empurrar do arado. É que hai santos e pombiños.

            Café Oren Express da Valenzá. Domingo, 15 de maio de 2016