Xa
teño dito máis dunha vez que os que presumimos un chisco de
escritores, iniciamos tal andaina coa poesía, xeralmente, porque, de
rapaces, namóraste aínda que só sexa dunha folla de loureiro e,
claro, tes que deixar aboiar os sentimentos.
Logo, ó facerse un pouco a pouco home (é un dicir), os teus
sentimentos, os teus gustos literarios adoitan ir por outros
carreiros. Pero hai xente que non, hai escritores que dálle que
tumba á poesía. É o caso de Chus Castro, o autor do que nos imos
ocupar hoxe neste Testemuñas.
Chus
Castro é un home adulto, un adulto de 60 anos que, non obstante,
segue escribindo poesía e, ollo ó dato, versos cheos de amor, como
se aínda hoxe fose un colexial de 14 anos. Certo, xa o dicía aquel:
o amor non ten idade. Os versos de amor presentounos hai pouco máis
dun mes na libraría Eixo de Ourense. Cos de amor ían tamén versos
de protesta, ou o que é o mesmo, berros de impotencia. Uns e outros
meteunos nun saco ó que pechou co título “Suspiros y gritos”.
Este título xa o di todo.
Empezar
empezamos esta reportaxe cos poemas amorosos, pero Chus Castro, na
súa presentación ante un bo número de oíntes, espallouse moito
máis falando dos berros, da rabia, quizais porque esta, cando nos
sae de dentro, adoita facelo con forza, a cachón e a gran
velocidade. (Pequena paréntese para dicir que coñezo a xente que,
por problemas ó mellor físicos, de saúde, cústalle moito falar
con claridade, pero cando se cabrean, ai Deus!, sáelles todo clariño
e sen erros. A carraxe, a xenreira é mala e sabemos que todos en
algún momento temos esa mala hostia que cuspimos de cando en vez ou
moi a miúdo)
Feita
a paréntese, sigo. Digo que empezou a falar dos gritos, dos berros
porque é dos que pensa que o mundo é cada vez máis inxusto (e
tanto!), que incluso estamos tocando fondo. Falou dos nenos que están
fabricando as zapatillas de Nike ou deses nenos obrigados a matar ós
seus propios familiares. Non queda outra que confesar que están
matando a súa infancia neste mundo cheo de sen sentidos. Di que o
mar é un cemiterio de xente que se arrisca a buscar un novo mundo,
de xente que vive con esperanza pero que axiña se afoga nese mar que
os traga. Falou dos desprazados, dos que cruzan as fronteiras porque
os bombardean e deses aramados que choran sangue. Hai que recoñecer
que esta expresión arrabuña, furga un pouco nas entrañas, nas
conciencias.
Chus
Castro pensa que a sociedade está durmida e confesou algo que eu
tamén hai moito tempo que veño denunciando: que o sistema no que
vivimos actualmente aínda é máis perigoso có do Paquiño Franco,
e iso que seica tivo que bater cos pés no cu acosado polos grises;
pero, si, naqueles tempos sabías o que había e ías con tino, con
moito tino. E hoxe, que pensas que vives nunha democracia e que podes
dicir o que realmente sentes, á hora da verdade, zas, córtanche as
ás nun airiño, nun credo.
“Suspiros
y gritos” deixa escapar saloucos de amor e tamén berra por un
mundo máis xusto e solidario. Son poemas que escribiu desde rapaz e
que, chegada a xubilación, dixo que xa era hora de que viran a luz.
Á parte de ver a luz, os versos ensínannos un resplandor aínda
máis potente. Eles si dan luz neste mundo, por que non, bastante
negro, pero no que sempre hai unha fenda, un momento para deixar caer
o amor que un leva dentro. Como digo moitas veces: a vida é unha
lágrima e dous sorrisos. E non hai volta de folla. A todos nos toca
o negro e o branco. Co negro, Chus Castro alporízase e ó mesmo
tempo, a causa disto, vólvese solidario e escribe e loita polas
inxustizas que ve, que lle saen ó camiño, e sabe que son bastantes.
Co branco, o autor vira cara á súa muller e as súas fillas, e
confesa sen rubor que se lanzou á aventura do amor con Laura (a súa
dona) precisamente en Ourense. A ver!, Ourense, aínda que está
metida nun pozo (en todos os sentidos), ten o seu aquel (nas augas?,
no río?, na xente?) que pode facer que lle cambie a vida a alguén.
Chus
Castro González naceu en Santander no seo dunha familia obreira en
1956. Estudou coma calquera fillo de veciño e sacou as oposicións a
mestre. Axiña caeu no colexio público Pablo Picasso (“un colegio
de rojos”, como dixo el todo orgulloso), do que foi xefe de estudos
e director. Por circunstancias, caeu nunha profunda depresión e de
aí a súa “xubilación anticipada”. Logo dese “cuarto escuro”
no que estivo metido, volveu ó mundo dos vivos, con ganas enormes de
vivir e de seguir facendo moitas cousas, entre elas, seguir
escribindo para os que estamos desexando algo seu, pero xa!
Café
Brétema da Valenzá. Martes, 16 de maio de 2017
Publicado
en La
Región
o venres, 09-06-2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario