Néboa
que asoma pola fiestra da esperanza e unha persiana a medio baixar
oculta a punta dun carballo vello que sinala os tempos remotos nos
que un asubío facía bailar os recordos dun neno.
Son as nove menos
cuarto da mañá e Alexandre Desplat enche o recanto no que estou coa
música que lle fixo á película “Argo”. O tictac dun reloxo
rompe o silencio e unha morea de papeis esperan a que o movemento se
faga dono dun instante que ha de chegar. Todo chega nesta vida chea
de arcos da vella ou de treboadas que mollarán as penas. Nada, a
solución é sinxela: todo consistirá en sacalas a secar; á luz do
sol ou ó aire que zoa por entre as gallas dese carballo vello. Néboa
que segue apousentada sobre a saudade dun libro que queremos ler pero
que nos custa abrir pola primeira páxina en branco. Co fácil que é
empezar pola primeira liña e seguir coas palabras que van atadas a
un soño. Os parágrafos son os contos que se desenvolven nunha mañá
entre a
borraxeira.
Maceda.
Mércores, 5 de xullo de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario