Pintan bastos, dicía aquel. Na realidade pintaban copas. Pero xa sabemos que ás veces confundimos os termos. Tamén hoxe é xoves e eu penso que aínda é martes. Por cachos tamén penso que é venres. Cando as cabezas están atrofiadas dise ou escrébese calquera trapallada; parvadas hai para darlle cun sacho. Porque axiña pensamos que todo é liso e chan. Pero, que va, ás veces hai cada atranco no camiño que nin o demo. Ou hai montañas moi altas. Tamén é verdade que chega con dicir un outeiro. Calquera verruga ou espulla xa é suficiente para botar a perder a opción de liso e chan. Estou escoitando a banda sonora de “Blade Runner” e por veces penso que é a de “Cinema Paradiso”. Que terá que ver Vangelis con Ennio Morricone! Si, definitivamente estou a confundir os termos.
Escribo a toda velocidade para poder ver o final de etapa da Volta Ciclista a España, cando na realidade debería escribir a modiño para cocer mellor o relato, para buscarlle ese prebe, ese mollo que tan ben acompaña a certas comidas. Pero onde non hai substancia non che hai caldo; manda carallo! Agora mesmo xa pintan ouros e alguén segue dicindo que pintan copas. Mais, ante isto, axiña choutou o típico mirón da partida para dicir que nin pinta unha cousa nin a outra. Nunca tal dixera! Xa se armou a do demo e a mona. Foi tan grande a rexouba, a algueirada que ó final démonos de conta de que alí non había tal partida. Maldita confusión dos termos!
Finca Fierro. Xoves, 5 de novembro de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario