A GAVELA

Collín a forquita e espeteilla no mesmo corazón á gavela. Sen compaixón ningunha, porque a gavela tampouco tivo piedade de min cando a rocei. Era unha gavela de toxos; de toxos arnais e grandes coma carballos. Xa sei que é unha esaxeración, pero tampouco esaxero tanto. Nunca vira uns toxos tan grandes e tan grosos, e levo toda a vida de labrego. Era unha gavela que rocei a iso das dúas da tarde, xusto cando a canícula caía como adoita caer no mes de agosto. Hai que ser tolos (ou heroes, eu que sei...) para poñerse a limpar unha finca a esas horas.

Ó limpar a finca formei gavelas. De toxos e silvas. A maioría de toxos. De toxos enormes, tan grandes que, ó cortalos, moitas veces caían sobre un, e ó facelo, claro, acórdase un de todo o que se ten que acordar cando as cousas non saen como un quere. Menos mal que todos as palabras que cuspo pola boca saen no dicionario da RAG, da Real Academia Galega. Para que ninguén me diga despois que boto pecados, ou que blasfemo. Que va, só é para descargar un pouco a carraxe... na puta gavela!

E espicho a forquita con todo o veleno que levo dentro para cagarme nos incendios forestais, que son os culpables de que, agora, haxa que manter as fincas impolutas. Antes daban traballo polo produto que ofrecían e agora dan traballo pola broza que botan, que as cubre. A vida do labrego é como a da gavela: que a rozan, que a espichan, que a menean, que a estercan ou que a queiman. Estou queimado!

Finca Fierro. Luns, 2 de agosto de 2021