Xa está. Xa mirei para o norte e deixei de mirar para o sur. Din que hai catro puntos cardinais. Moitas veces miro e tan só me digo que miro para un lado e miro para o outro. Iso dos puntos cardinais debe de ser en plan profesional. Para onde vas? Para alá arriba. De onde vés? De alá abaixo. É así de simple. Quen di: estou mirando para o leste? Quen insinúa: creo que vou torcer para o oeste? Ninguén! Veño de aquí e vou para acolá, e punto.
Os puntos cardinais son catro. Do norte vén o aire con tales refachos fríos que corta a respiración. Do sur despuntan parágrafos temperamentais que ninguén entende. Cara ó oeste dan certos balcóns desde os que se pode contemplar a posta do sol. Polo leste aparece o patrón do universo que, baixo unha capa de néboa, non pinta nada de nada. A min, como me gusta asubiar baixo a néboa, non me queda outra que outear o horizonte esperando a ese pobre sol que nunca aparece, polo menos ata ben entrado o mediodía. A min, como me gusta mirar para os balcóns que dan ó oeste, teño que sentar á sombra dun carballo e esperar para saber quen asoma. Cada vez que penso no norte, sempre me vén á cabeza o canellón no que vivía, porque estando aí, e cando o aire viña dese punto cardinal, había que ter peito para quedarse contemplando os biosbardos. O sur foi e aínda é un punto cardinal que nunca me gustou moito e, sinceramente, non sei por que. Por suposto que o mellor é o oeste, porque pertenzo a el. Pero realmente os meus puntos cardinais son: adiante, atrás, esquerda e dereita (ou un lado e outro). E xa está.
Finca Fierro. Venres, 6 de agosto de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario