NON SEI DICIR ADEUS

Non sei dicir adeus. Ó primeiro que pillo, doulle a roncha. Tan ben lle podo falar da estrutura orgánica dun sapoconcho como do diámetro ou tamaño dunha pinga de orballo, que non é o mesmo que unha pinga de auga, ou de aceite, ou de leite, ou de vinagre. Son moi bo falando dos planetas ananos, da flor do toxo e do tempo que lle leva á Perla Negra cruzar o océano Atlántico.

Con cada persoa que me encontro, podo moi ben soltarlle toda unha conferencia sobre a forma de cubrir unha solicitude ou unha instancia para a administración. E dáme igual que sexa a galega como a española. Mesmo podo cubrila en portugués. Porque tamén son bo nos idiomas falados. Nos escritos xa é outro cantar.

Podo falarlle, a calquera, sobre a reacción dun fouciño cando corta certos obxectos. Non é o mesmo cortar un toxo normal que un arnal. Tampouco é o mesmo tallar unha galla de castiñeiro que a dun carballo. Como tampouco é o mesmo darlle co fouciño a unha cana de bambú ou a unha cabeza humana. Neste último caso está en xogo a vida dunha persoa, que xa son palabras maiores; é dicir, moito sentidiño co fouciño.

Non sei dicir adeus porque me gusta darlle á tarabela, á lingua. E podo dicir que, se chove e vas sen paraugas, seguro que te mollas. Ás veces incluso se molla un igual ou case igual levando o paraugas aberto. Agora os paraugas non son coma aqueles familiares de antano, aínda que estivesen máis que remendados. Non sei dicir adeus, mais, agora mesmo, non me queda outra que dicir... adeus.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 21 de febreiro de 2025