MÚSICA

A música amansa as feras. Ou mata a cabeza. Cancións que soan. Cancións que se gravan. Cancións que se perden, que se cambian de formato. Que se Melendi di unha cousa, Leonard Cohen contesta con outra. Que se Richard Clayderman usa o piano, Elvis Presley baila un rock and roll enriba dun valado. Que se Miguel Ríos vai ó parque, Víctor Manuel marcha para Asturias. Que se as Tanxugueiras arman o demo, Guadi Galego emociona cun pequeno verso, cun simple latexo.

Cancións que din algo. Cancións que non din nada. Cancións que mancan, e que emocionan, e que fan bater o peito, e que enlean, enrolan a ansiedade, e que te fan bailar sobre a punta dun toxo, e que te elevan ó sétimo ceo. Cancións que marcan un ritmo. Cancións que te adormecen. Música que entra nas entrañas.

Que se Morricone lle fai tocar a harmónica a Charles Bronson. Que se as tropas inglesas rebentan a ponte sobre o río Kwai ó ritmo duns asubíos marabillosos. Que se nun duelo de banxos se enfrontan as catro estacións de Vivaldi coa cabalgata das valquirias de Richard Wagner. Que se o folk de Milladoiro nos fai bailar sobre a punta dun pé, o góspel de Aretha Franklin nos leva á conversión da alma.

Música por uns auriculares. Música entre catro paredes. Música desde os outeiros do peito. Música que apousenta nos bicos do peito do propio peito. Música sobre un cabelo dourado. Música que vai e vén polas andainas do silencio. Cancións que se mesturan nun popurrí eterno. Cancións que acompañan na señardade máis silandeira e no barullo máis algareiro. Máis música, por favor.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 11 de febreiro de 2025

Finca Fierro. Barbadás. Mércores, 12 de febreiro de 2025