A BIBLIA EN VERSO

A biblia en verso. Cantas veces a lin! Non sei se en verso, en prosa ou en cirílico. Só sei que me librou de moitas clases aburridas, monótonas e sen interese. Na miña época de estudante en Os Milagres o de “sen interese” estaba á orde do día, máis ben, á orde das materias. Non tiña interese por ningunha! Era tan vago que nin aprobaba as máis sinxelas. Normal. Dedicábame a ler a biblia, mellor que as novelas do Oeste. Coa biblia sempre podías disimular algo. Podía tela enriba da mesa perfectamente. Mentres que as novelas de Marcial Lafuente Estefanía había que acomodalas por debaixo das pernas e coa incomodidade de que, ó lelas medio dobrado, me pillaran os curas.

Solución: ler a biblia. E collerlle gusto ás súas aventuras, que as tiña, vaia se as tiña. Creo que foi a mellor novela que se escribiu nunca. Había carraxe, había amor, había guerras, había esperanza. Mesmo había sexo. Había incesto, escravitude, heroes; realmente tiña de todo.

A forza de Sansón. A muller de Lot que, por curiosa, converteuse en sal. O maldito Herodes. O bendito Xesús que, por medio parvo, ó darlle un hostiazo puña a outra meixela para que lle deran outro. Agora ben, por veces era algo “chulito” e tiña o seu aquel saber que andaba sobre as augas e que multiplicaba non sei cantas cousas. Aquí, eu, sempre desexaba que me multiplicase os poucos cartos que tiña (dúas ou tres pesetas), e, o condenado, o único que me multiplicou sempre foi a miseria. Vaia salvador!

A biblia en verso. Case me dan ganas de lela de novo, aínda que fose en icónico, para saber o que sinto a esta idade, e non naqueles tempos nos que lía de todo.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 18 de marzo de 2025