Deixo de mirar para un lado. Miro para o outro. Miro para adiante. Miro para atrás. Non vexo nada. Ás veces, por moito mirar, é cando menos se ve. Outras, sen mirar, ves a vida pasar. Todo moi bonito. Todo unha quimera. Todo unha incongruencia. Todo un desatino. Todo moi lindo. Todo o universo sobre min, din por aí.
Pecho os ollos. Agora si que non vexo nada. Por moito que, ás veces, diga que é cando mellor vexo. Nisto refírome, por suposto, ós meus pensamentos, ás miñas imaxinacións, ás miñas fantasías. Cos ollos pechos tamén vexo a vida pasar. Esta condenada non se detén nunca. Cando se detén... malo! Requiescat in pace para quen se lle detivo.
Cos ollos medio cerrados vexo e non vexo. Depende das ansias e das circunstancias, das ideas e dos sentimentos, do querer ou non querer. Cando medio cerro os ollos é máis ben para forzar a vista ou para evitar que entre a voaxa, a poeira. O sol tamén, por veces, molesta moito. E os ollos son tan delicados, tan fráxiles, tan sensibles...
Son tan delicados que choran: de tristeza, de alegría, a causa da carraxe e de que, ó mellor, se meteu a viga neles en vez da palla nos alleos. A delicadeza dos ollos está tamén no esforzo que teñen que facer para ver o que hai máis alá do bafo nun espello. O ollo, de cando en vez, é pillabán.
Para rematar o asunto, non queda outra que abrir ben os ollos para que a vida non nos pille distraídos. O de ver ou non ver (á miña maneira) xa é o de menos.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 28 de febreiro de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario