Hai personaxes que, aínda que ninguén lles faga un monumento, si merecen recordos especiais, polo menos algo que quede para a memoria dos tempos. O día que vin o que estaba a punto de iniciarse, foi cando pensei ó momento que Osvaldo merecía asentar na memoria dos tempos. Primeiro quero salientar que case ninguén (tan só a súa familia máis achegada) coñecía a Osvaldo polo seu propio nome. Para practicamente todos era O Furabolos. Desde moi pequeno, desde os cinco anos faltáballe o dedo índice da man esquerda. Quixera mirar como funcionaba aquela máquina de triturar a carne para os chourizos: coa man dereita déralle á manivela e coa esquerda probou. Canto é a inocencia! Outro inciso: cando non lle chaman O Furabolos, noméano como O Fillo da Lagarta.
Que me estou a desviar da homenaxe. Osvaldo, O Furabolos, merece quedar escrito nas liñas dos recordos, nos cadernos da memoria polo acto que está a punto de cometer. Xunto ós seus pés están en posición de saída un sapoconcho ou tartaruga e un porco espiño ou ourizo cacheiro. Facía tres días xa que O Furabolos prepara algo así como unha pequena pista de atletismo, con obstáculos incluídos, e estudara a posibilidade dunha carreira con eses dous animaliños. Estaba niso.
Para dar o sinal de saída tiña a man un foguete que mercara na feira do 13. Non tardou en lanzalo. Ante o estrondo, o sapoconcho acubillouse baixo a súa coiraza e o ourizo cacheiro encolleuse. Xa non houbo maneira de que sacasen as cabezas. A desesperación do Furabolos era total. Pero haille que dar mérito á súa iniciativa. Unha presunta carreira para a historia!
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 5 de marzo de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario