Chegou o lóstrego cargado de ruído
e o ceo colleu unha tonalidade de brancura total. Por pouco tempo. Tras o
trono, o firmamento seguiu completamente gris e en algúns puntos incluso se
puxo tan negro como a morte. Sempre oín que a morte era negra. Chegaron as
pingas de auga tras o trono, e unha das airas da aldea encharcou nun suspiro, nun abrir e cerrar de
ollos. Houbo que correr para acubillarse baixo un canastro calquera. O día
deixou, entón, que se deitase sobre a contorna unha escuridade tan escura que
aquilo xa era noite. Chegou a calma logo da treboada, pero a escuridade, a
presunta morte, xa non marchou porque o tempo pasa e todo cambia. Saín debaixo
do canastro e marchei aos tombos para a casa. O ceo dicíame que mañá seguiría a
chover.
Cafetaría do pavillón dos Remedios
de Ourense.
Martes, 8 de xaneiro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario