O SORRISO DE GARDEL

              Tiña miga o sorriso de Gardel. Nel seica se debuxaba un asubío que, á súa vez, reflectía por toda a pampa. Manda truco! Logo, para máis aquel, o asubío viña dicindo que o tango era curmán da muiñeira. No Círculo Polar Ántártico ninguén sabía qué era a muiñeira. O sorriso de Gardel era aberto e cun lóstrego de nostalxia cando interpretaba algún tango. Non sempre cantaba tangos. Ás veces tocaba a gaita, aínda que ninguén o viu nunca con ela. No Círculo Polar Ártico ninguén sabía qué era un tango. O sorriso de Gardel enchíase de sombras cando o ruxerruxe da pampa quedaba en silencio. Gardel sabía que detrás dos silencios estaban as penas e estas adoitaba afogalas con muiñeiras galegas, pero, coitadiño!, non sabía onde estaba Galicia. A Gardel as penas sabíanlle nadar. O sorriso de Gardel perdeu a consistencia mentres interpretaba un tango.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Martes, 29 de xaneiro de 2013