Rosma o demo catro palabras de
orballo porque non consegue que a bondade cambie de carril. Gústalle ser malo e
ante as almas que viaxan con parsimonia polas corredoiras, deixa que saia lume
dos seus ollos. Os nenos, ao velo, choran e foxen para acocharse detrás das
saias das súas nais. Emporiso, pola parte das veigas e chairas asoma agora o
deus bondadoso e cun xesto significativo do seu brazo dereito, sae da súa man
un trono cargado de auga que intenta apagar o lume do demo. Non hai forma de
conseguilo e axiña aparece nos seus beizos un sorriso malicioso e burlón.
Sempre lle gustou ganarlle a partida ao deus bondadoso. E gana bastante a
miúdo. O demo é malo de solemnidade, pero aínda así, ás veces, xoga ás
agachadas cos máis cativos. Cando cansa, cuspe lume dos seus ollos. Abrásaos
sen contemplacións. Logo marcha asubiando por entre as almas da santa compaña.
Café Oren Express da Valenzá.
Domingo, 27 de xaneiro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario