Cándido Romero Matalascalles
contempla o partido de fútbol na televisión, pero non o ve; a súa mente está na
cancha de baloncesto dun pavillón calquera onde o seu rapaz xoga un partido imaxinario.
O resultado é tan axustado, tan axustado que precisa dunha tripla para que o
equipo do rapaz de Cándido se leve a vitoria. O noso protagonista raña a
cabeza, empeza a asubiar un famoso tema de Morricone e mira cara ao seu fillo
Miguel Romero Ladairo. Quedan dez segundos. A posesión do balón é do equipo de
Miguel. Como Cándido Romero sabe que en dez segundos non afoga, contén a
respiración. Por un casual (ou por favorecer ao protagonista do relato), o
balón chega ás mans de Miguel. Tres segundos. Os ollos coma pratos de Cándido.
O balón no aire. O balón que baixa. O balón que entra na canastra. As bágoas
que caen dos ollos de Cándido Romero Matalascalles. De algo lle tiña que valer
ser o protagonista do relato. O seu fillo é un heroe.
Café Oren Express da Valenzá.
Mércores, 13 de marzo de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario