UNHA FOTOCOPIA DE XESUCRISTO

              Creo que tan só son tres veces ao ano. Pero suficientes como para deixarme baleiro, para sentirme fatal. O día de Nadal, o día de ano novo e o sábado de paixón. Paixón si que é a que teño eu cos xornais. E non poder lelos nesas tres datas é como quitarme un cacho de vida. É certo que nesas tres datas non madrugo para decatarme das novas que hai polo mundo adiante, pero aínda así procuro lelos antes de xantar. Sei que canto máis corra o tempo, menos ansias teño de lelos, porque, quéirase que non, as noticias penso que hai que lelas acabadas de cocer, ao momento mesmo de sacalas do forno. Para un servidor, o pan fresco é cando máis rico me está. Emporiso, eses tres días non me importaría ler os xornais ás tantas da noite; o caso é saber das cousas. Máis vale tarde que nunca. Odio esas tres datas! Sinto polos xornalistas, que tamén merecen os seus descansos, pero… Pero a miña úlcera é a que sofre as consecuencias dunha ladaíña, dunha inercia, dunha costume, dunha ansia que me mantén vivo cando sei que á media mañá xa me decatei da maioría dos asuntos que aconteceron no mundo o día anterior. Este sábado de paixón fun unha fotocopia de Xesucristo… penei por unhas letras impresas nuns grandes papeis. Sentinme fatal!

              Finca Fierro. Sábado, 30 de marzo de 2013