NATUREZA SABIA E SALVAXE

Houbo treboada e fixo dano. A natureza é sabia, pero tamén é salvaxe. A saragana é bonita, pero manca e escachiza. A etapa da Volta Ciclista a España do domingo chegaba ós Lagos de Covadonga, pero antes andou por toda esa zona na que, por sorte, tamén eu andei na segunda semana de agosto. Non quedaba outra que... recordos, lembrar os recordos. Etapa por entre a néboa, é dicir, linda, preciosa, pero o ciclista... o ciclista pedalea, afoga, abre a boca, bambea dunha cuneta para a outra, e segue. Que remedio!. A montaña é fermosa, pero tamén é un calvario, algo así como unha subida ó monte Calvario.

Todo en esta vida ten o seu revés, a súa contradición, o seu paradoxo. A propia vida ten o seu: a morte. Branco, negro. Montaña, val. Dereito, esquerdo. Triunfo, derrota. Labazada, aloumiño. Ruído, silencio. Bágoas, risas. Tempestade, calma. Agora mesmo, esta, a calma, reina no asento deste escrito, logo de saborear un café que sabe a gloria, a gloria bendita. Espero que o revés da gloria, o inferno, non asome nesta purificación habitable por unha tarde normal, de sol e con pequenas nubes que recordan á natureza sabia e salvaxe.

Café Paladium da Valenzá. Domingo, 9 de setembro de 2018