Nas
cidades todos os trastos van parar ás bufardas. Nas vilas e aldeas
adoitan ir para as palleiras. Hai uns días, e facendo limpeza na
palleira,
un
irmán díxome que pasase por Baños de Molgas a recoller unha
fotografía enmarcada que, nun descoido, podía acabar no lixo.
Estrañoume tanto o da foto (porque as que teño de rapaz pódense
contar cos dedos dunha man), e como me era imposible imaxinar cal
podería ser, case
ó momento marchei para alá. Tan axiña como a vin, dalgunha maneira
desilusionoume algo, pero, pola contra, tamén me emocionou. A
emoción veume porque, ó instante, pensei na miña nai. A foto non
era tal foto.
A foto era o Recordo da Primeira Comuñón, que celebrei o día 6 de agosto (San Salvador, Patrón de Baños de Molgas) de 1966, sendo párroco don Manuel Pulido Vázquez. Unha lámina enmarcada que me fixo nubrar os ollos pola miña nai. Esta arrepentiuse toda a vida de non sacarme unha foto como fixeran os demais compañeiros. Por non gastar. Por aforrar. Lembro que, de rapaz, o asunto da foto doeume algo. Hoxe, é un detalle máis para admirar á miña Loliña e por moito que ela se arrepentise. Hoxe sei o que pasaron eles para sacar adiante a tres homes que, para máis aquel, estudaron e produciron máis gastos que ganancias. Toda cadela, toda peseta aforrada era pouca. As fotos, naqueles anos, para uns pobres labregos, tiñan que custar un diñeiral (hoxe, xa vedes, esgotamos as baterías dos móbiles de tanto que disparamos). Lola, non me vexo no marco, pero, agora, ó contemplalo, véxote a ti. E iso non ten prezo.
A foto era o Recordo da Primeira Comuñón, que celebrei o día 6 de agosto (San Salvador, Patrón de Baños de Molgas) de 1966, sendo párroco don Manuel Pulido Vázquez. Unha lámina enmarcada que me fixo nubrar os ollos pola miña nai. Esta arrepentiuse toda a vida de non sacarme unha foto como fixeran os demais compañeiros. Por non gastar. Por aforrar. Lembro que, de rapaz, o asunto da foto doeume algo. Hoxe, é un detalle máis para admirar á miña Loliña e por moito que ela se arrepentise. Hoxe sei o que pasaron eles para sacar adiante a tres homes que, para máis aquel, estudaron e produciron máis gastos que ganancias. Toda cadela, toda peseta aforrada era pouca. As fotos, naqueles anos, para uns pobres labregos, tiñan que custar un diñeiral (hoxe, xa vedes, esgotamos as baterías dos móbiles de tanto que disparamos). Lola, non me vexo no marco, pero, agora, ó contemplalo, véxote a ti. E iso non ten prezo.
A
lámina amosa o típico altar relixioso e un cordeiro
deitado sobre un libro sagrado. Ó mesmo tempo, o carruxo
suxeita unha cruz da que colga unha orla coa frase “Agnus Dei Qui
Tollis Peccata
Mundi” (Cordeiro de Deus, que quitas o pecado do mundo). Nos
laterais da lámina, dúas columnas: na da esquerda, “Hoc Est Enim
Corpus Meum” (Este é o meu corpo); na da dereita, “Hic Est Enim
Calix Sanguinis Mei” (Este é o cáliz do meu sangue)
Non
teño foto da Primeira Comuñón, pero quédame a imaxinación para
pensar que son o cordeiro deitado sobre a pobreza dos meus pais.
Dunha pobreza económica pero rica de desexos e de ilusións para o
ben dos seus tres fillos. E nunca máis tal cadro caerá nos trastos,
nos
trebellos
dunha palleira. Vai
por ti, nai.
Finca
Fierro. Venres, 14 de setembro de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario