Carpetas, papeis, libros sobre a
mesa. Cables, mandos, bolígrafos sobre a mesma mesa. Está a piques
de rematar o tema «´round
Midnight» de Thelonious Monk.
Puro jazz. Xa rematou. Agora escoito a Stephane Grappelli no seu
álbum «Tributo to Django
Reinhardt». Música. Sempre
música. Música ó camiñar. Música ó escribir. Música ó
traballar. Ó traballar, na oficina ou na viña. Dá igual. O caso é
notar como penetran no sangue os ritmos, as sensacións, as letras,
as voces, as músicas. O ritmo fai mover os pés. A cadencia fai
mover a cabeza. O compás fan tamborilar os dedos. A música amansa
ás feras. É verdade. A música é notar como a melancolía senta
nas cadeiras dun soño. Ou no verde céspede dun campo cheo de
sentimentos.
Baldosas, armarios, electrodomésticos pola cociña. Un
calendario, un reloxo, unha televisión na mesma cociña. Segue o
violinista francés co seu jazz a costas para que a un servidor se
lle mova a cabeza, lle tremen os pés e lle bailen os dedos sobre
unha mesa de madeira. Non queda outra que berrar ben forte: música,
mestre! E baixo a melancolía dunha arte que é a mellor compañía
de todas e coa que ando a todas as horas, empezo a recoller todo o
que teño sobre a mesa da cociña e baixo un soño, un influxo, por
suposto, musical. Sempre música.
Finca Fierro. Xoves, 13 de setembro
de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario