Non loites contra a adversidade do
tempo. Ou contra un instante. Porque o tempo é un ir e vir de
asubíos que saen ó vento ou de latexos que mancan o peito. Cada
instante é un momento. Cada momento é un suspiro. Porque o tempo
pasa mansiño por entre as salgueiras de Entreloríos e pasa
sentimental polos lameiros das Lagoas.
Porque o tempo dorme na
almofada do silencio e senta no soño dos xustos. Que incongruencia!
Que ousadía! Que insolencia! Non hai ninguén xusto, nin legal, nin
sincero neste val de pensamentos diversos. De pensamentos falsos.
Porque os pensamentos son coma o tempo: van e veñen ó seu albedrío.
Tempo e pensamentos. Pensamentos e tempo. Os dous nun mesmo feixe. E
hai feixes que pesan unha barbaridade. Tanto que a súa carga manca
nos ombreiros dunha vida que se ladea co paso do tempo. Hai feixes
que atamos con reatas de silencio. E cando amontoamos, cando apiñamos
os gavelas usamos sedeños para que a carga non se perda pola
nostalxia dos carreiros. Non loites contra o tempo. Nin contra os
pensamentos. Apanda coa carga dos soños e non deixes que a sombra
dos sentimentos se alongue polo luscofusco dunha saudade que se leva
moi dentro.
Café Paladium da Valenzá. Venres,
14 de setembro de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario