Agora xa sei que viaxar polo arco da
vella é como alucinar en cores ou como andar sobre as ondas do mar.
Que bonito sería andar sobre os Océanos todos! Algo así como
navegar por entre as estrelas do universo. Non, non vou falar do
espazo sideral porque me emociono. Tampouco quero choutar desde o
arco da vella sen saber seguro que vou aterrar sobre a copa dalgún
carballo das Mestras. Teño medo a esnafrarme, a escacharrarme contra
algunha peneda.
Nas Mestras si podo descansar sentado á beira do río
Sor ou do río Arnoia. Dáme igual; o caso é contemplar, observar
desde alí o barrio da Igrexa. Non é por nada, pero é o meu barrio,
o meu Baños de Molgas; sobre o que o arco da vella perde abondo
esplendor. Porque hai canastros, hai airas, hai rúas, hai leiras,
hai infancia, hai recordos, hai recordos, hai recordos... que brillan
moito máis alá dos tempos. E dos propios pensamentos. Abrazo, cingo
o carballo máis groso das Mestras e vexo como o arco da vella dilúe
as cores en pingas incoloras ou transparentes para que semelle que
choran as herbas. Mais nese parque non chora ninguén porque hai
melancolías ou nostalxias que van máis alá dun sentimento
amoucado, saudoso. Bico o carballo groso das Mestras.
Pizzería Vivaldi da Valenzá.
Martes, 11 de setembro de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario