Hai
uns días vin de madrugada a película española “Romasanta, a caza
da besta” (2004), que o director Paco Plaza dirixiu entre Barcelona
e a nosa terra. O filme baséase na novela “Romasanta. Memorias
incertas do home lobo”, que escribiu o alaricano Alfredo Conde.
Pois
ben, no remate da película hai unha escena na que collen por fin a
Romasanta, e esta desenvolvese nunha leira chea de centeo -ou
de pan, como lle chamamos nós- con
varios veciños da aldea segando no pan.
E
houbo un momento que vin algo que me chamou a atención, que me
sorprendeu e que me asombrou: un dos segadores andaba a segar no
centeo cunha gadaña e outro cunha fouce (menos mal), pero segaba de
tal maneira que semellaba máis que estaba rozando unhas silvas.
Fíxome
graza a escena pero ó mesmo tempo tamén se me subiu un chisco a
carraxe, porque ante estas cousas habería que ter un pouquiño de
coidado no momento das rodaxes. Cando
se viu que se segara o pan cunha gadaña, por Deus! Ou o outro
personaxe dálle que dálle coa fouce coma se lle fose a vida niso.
Xa outra vez vin
algo moi semellante (creo que foi na película “O bosque animado”
ou “Divinas palabras”, non lembro ben) cando uns paisanos estaban
a cavar nas patacas. Que había un que sachaba, sachaba e sachaba,
pero o condenado non avanzaba nada. Ese, para rematar a finca,
botaría meses. O
dito, que alguén ten que controlar eses detalliños que, quéirase
que non, afean unha película.
Finca
Fierro. Luns, 4 de maio de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario