Cae
o silencio sobre o luscofusco deste xoves que está a piques de
dicirnos adeus.
Un
silencio que me leva polos camiños desas conversas entre pingas e
pingas de ansiedade e de consolo. Sempre pensei, e agora seino, de
que a felicidade era de cor azul. É de cor azul. Como branco é o
sorriso que navega polas entrañas de todo o meu ser. Así é que
busco en silencio unha zona verde para contemplar un balcón que dá
para o oeste. Ás veces os puntos cardinais son como estradas que me
levan ata o infinito e máis alá. Miro para o norte, contemplo o sur
e, en
ambos sentidos,
non vexo nada. Todo está enfronte.
As luces de neon asoman polas
rúas do pobo e un sombreiro, estratexicamente colocado, tapa a
ansiedade dun latexo, ou dun sentimento, ou
dun pensamento. Aínda que o meu entendemento vai moito máis alá do
prohibido, do estratéxico. Quen son eu entón para romper o
silencio? Non o rompo e contemplo, tan só observo. Observo e admiro
a inmensidade dunha conciencia limpa, clara, verdadeira e sincera.
Abraiado
quedo ante os momentos felices nos que o meu criterio non erra. Pasmo
ante a quietude, ante o silencio dunha figura que brilla, que
escintila, que refulxe. Sigo mirando de fronte. Vexo a cor azul. Vexo
os bicos abertos. Pecho os ollos e quedo en silencio. Hai sorrisos
que deixan a un fundido na melancolía e coa congoxa suspirando... en
silencio. Ergo
e desando os camiños que me levaron a través dos latexos dun
corazón que berra nesta xa noite de silencio. Pecha a noite os ollos
para que pouco a pouco os soños asomen, como non, en silencio.
Finca Fierro. Xoves, 14 de maio de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario