O
que non baila é un aburrido, din por aí nunha canción.
Menos
mal que eu bailo as catro pezas dunha ilusión. Bailo sobre a folla
do loureiro e o compás dun astronauta. Por bailar que non quede. Son
capaz de bailar ante o balcón da esperanza e ante a beirarrúa da
sorpresa. Cada un que entenda o que queira. Por bailar non lle caen
os aneis a ninguén. Bailo como a lebre do conto e animo á tartaruga
do invento. Incluso me atrevo a bailar agarrado a vestidos de cores e
a quedar prensado por sorrisos enormes. Son o rei do baile, sen
música e sen gaitas. Bailo
sobre a rama dun codeso e sobre as ás do silencio. Bailar en
silencio é íntimo, moi íntimo.
Tamén se pode bailar mentres se
deixa caer entre paso e
paso ou peza a peza un berro seco. Porque
o baile é coma unha expresión que sae de dentro. Bailo baixo o
compás dun asubío e deixo que os meus soños viaxen ata o infinito.
Porque aínda moito máis alá está a desexo dun sorriso. Bailo por
bailar. Por ver como a rula aniña sobre unha silva chea de
misericordia ou sobre un piorno que medra por entre uns toxos. Bailo
da mañá á noite, e
tan só acougo cando o silencio se viste de azul ou cando o desexo
acariña un vestido vermello. Eu
son así de prosmeiro. Ó mellor é que me abafan
ou que me
choran os sentimentos. Bailo
baixo a lúa en cuarto minguante e cunha aguillada na man dereita e
un poema solto na man esquerda. Bailo porque teño que bailar. Bailo
mentres converso sobre aqueles pensamentos que veñen e van polo meu
universo. Bailo
por bailar.
Finca
Fierro. Luns, 11 de maio de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario