PORQUE NADA SON

Dulce Pontes di en “Lela” que lle dea alento coas súas palabras, que lle dea celme do seu corazón e que lle dea lume coas súas miradas. A iso pódeselle chamar moi perfectamente amor. Eu, vaia por deus, non lle podo dar nada. Porque nada son. E aínda que sinta, todo cae no baleiro máis inmenso dunha soidade infinita, eterna e enferma. Entón só me queda o navegar por entre unhas palabras que non sei ler ou quizais aínda mellor que non sei pronunciar. Só me queda apertar o meu corazón para que non estoure de ansiedade e deixar caer a mirada sobre un inferno, sobre un abismo baleiro e, por que non, inútil.

Non queda outra que conformarse con procurar as migallas que vaian caendo por entre as touzas dos sentimentos. Quen máis quen menos solta folgos que outros queremos. Así é que busco e rebusco algún que outro verso para engadir ó meu poema de amor; de cando no silencio unha palpitación de ansiedade enche o meu peito ou de cando nas noites escuras de inverno os meus soños flúen, discorren polas corredoiras dunha canción, quizais a de “Lela”. Quedo quietiño sobre a almofada do tempo. Aquela na que apoio, na que recosto a aspiración dunha vida chea de desexo ou de anhelo. Remata a canción de Dulce Pontes e asoma o infinito ante os meus ollos. Ese infinito que nada ten, que nada amosa, pero no que creo. Ese infinito polo que non perderei a esperanza e polo que intentarei encher o baleiro con espellos que reflicten as palabras, os latexos e as miradas da canción.

Finca Fierro. Domingo, 31 de maio de 2020