Sentado nunha terraza para tomar un café. Como xa o tomei en tres sorbos xustos, agora non queda outra que contemplar os coches que pasan. Pasan. Agora mesmo pasa o autobús, en concreto o 7. É certo que outros están quietos; os aparcados. Pasa xente pola rúa de enfronte e pola que estou. Máis ou menos, todo está en movemento. Todo é movemento; as nubes que pasan, o aire que pasa, a rula que pasa... Incluso a xente que se atopa sentada noutras mesas. Porque moven os pés, moven as mans, moven a cabeza e moven a lingua. A esta, algúns, danlle moito. De máis incluso. Tanto que ata hai momentos nos que non consigo concentrarme. E para un relato coma este, hai que concentrarse. Non vaia ser que non saiba que dicir. Tampouco sería tan raro. Non sería a primeira vez que me quedo en branco. Co que custa despois volver coller o ritmo. Como o de algúns coches que pasan, que levan un ritmo como para matar a alguén. Si, hai moito tolo solto.
Soltos tamén andan os biosbardos, que noto, que aprecio, que sinto como queren deixarme a mente en branco. A ver!, non vou dicir continuamente que os coches pasan, aínda que si, que están pasando. Debería ter máis imaxinación, máis inventiva, máis metáforas, máis retranca para completar o relato. Tede compaixón de min; son humano. Erro máis ca ninguén. Pero é igual, sigo aínda que sexa a base de erros. Non se dixo sempre que errar é humano? De humano tampouco é que teña moito, pero...
Cafetaría La Carabela da Valenzá. Venres, 30 de outubro de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario