Ó final é verdade que os buracos negros meten ruído. Claro! Todo mete ruído. Ata o silencio, por veces, mete ruído. Lembro unha vez, nun outeiro de Tordelpalo, unha aldea de Castela A Mancha, que o silencio era tan profundo que a impresión que me invadiu foi coma se un estourado, coma se un ruído me barrenase a conciencia. Sobre a miña conciencia non vou falar. Ás veces tamén é negra, e punto. Cada un é como é e como o instalaron neste mundo que ten de todo. Como debe ser. Son a chave que abre só unha porta; a miña porta. Por que vou ter que abrir a dos demais? Para que despois falen da miña conciencia?
Son o meu propio asubío. Non tan bonito como o de Morricone, pero é meu. Só o entendo eu. Antigamente, o meu can Uriarte tamén o captaba, tamén o comprendía. Pero aquel can era como se fora eu mesmo, unha prolongación de min mesmo; tanto no monte, como na casa e incluso coma nos Milagres. Son o meu propio pensamento, que vai e vén e non se esconde (ou si), pero que senta, quietiño, debaixo dunha cerdeira para contemplar... eu que sei: un balcón, un coche vermello que pasa, unha panadaría, unha costa, un monte, un sorriso. Calquera cousa é boa para manter ocupada a conciencia, a miña conciencia: negra, inmaculada, triste, alegre, chea de carraxe, chea de barullo, chea de silencio. Si, de silencio; porque en silencio é cando mellor se pensa, incluso cando mellor se ve. Seino por experiencia; que cando me quedo en silencio e pecho os ollos é cando mellor vexo. E neste caso, nunca, nunca vexo buracos negros. Será porque meten ruído.
Finca Fierro. Venres, 9 de outubro de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario