DE PESCA

Hai dous días case afoguei. Aproveitando que a tarde se puxera boa, dixérame que era o momento de saír a pescar. Eu, que nunca pescara. Algunha vez tiña que ser a primeira. Coma todo.

Marchara á palleira na procura dos aparellos. De cana de pescar valía perfectamente a vara aguillada coa que tanguía as vacas. A sedela si que fixo días que a comprara e o anzol era máis ben para tiburóns ou peixes espada; a proba é que del tiña colgados dous touciños de porco a secar.

Tan axiña como chegara á beira da presa da Porfía, alá por Baños de Molgas, sentara nunha pedra para preparar o cebo, a carnada. Aí perdera moito tempo porque, para cebar ese anzol a base de piollos, tivera que catar ou espiollar media cabeza. Ó final conseguírao: quedara medio limpo e quedara medio cuberto o anzol.

Realizada a preparación, non perdera xa máis tempo. Impulsara a cana, é dicir, a aguillada e esperara a ver se picaba algunha troita ou, polo menos, algún peixe; para non chegar coas mans baleiras e coa cara chea de vergonza á casa. Para non aburrirme metera tal aguillada entre dous dedos (se o peixe ou troita picaba, aquela moveríase e notaría tal movemento), abrira o libro e lera unhas páxinas.

Como non acadara aínda ningún resultado, axiña lle acompañara ó cebo unha flor de toxo, por aquilo da súa cor rechamante, e a seguir esperando. Nada. Lembrara que alguén me dixera unha vez que había que meter a cabeza na auga para saber se habería realmente peixes. Fíxeno e, ó non ver ningún, estivera espera que te espera coa cabeza metida no río Arnoia, ata que caera na conta de que me estaba afogando. Sacara a cabeza coma un lóstrego. Que apurada!

Café Rooster. Ourense. Luns, 13 de xaneiro de 2025

Foto: Inmediacións da presa da Porfía (Baños de Molgas - Ourense)