Raza de voitres baten as ás ó meu arredor. Non lles fago caso. A min non me meten medo catro bichos que non saben que facer. Métenme medo outras cousas, iso si. Méteme medo non saber onde estou ou arrodear por non ir dereito. O medo está en non saber por que arrodeo. Ou si.
Tamén podo ter medo por soños que se volven pesadelos ou por temas musicais que non me din nada. Ó mellor tan só me fan bailar. Medo á escuridade nunha noite pecha tíñao antigamente, de neno... porque nin había luz. Só había un candil e usábase para outros mesteres, para outras ocupacións, non para esperar a que se iluminasen os biosbardos. Agora, a escuridade absoluta, a máis negra, case non hai; case sempre hai un reflexo dalgún aparello doméstico, ou, simplemente, estirando o brazo, atopas a chave da luz.
Téñolle medo a ese silencio que se produce no medio de tanto barullo. Ou viceversa; a ese berro seco, desgarrado no medio de tanto silencio. Aínda que, como dicía aquel, o medo é libre. O meu... o meu só asoma cando eu quero que asome. Porque sei onde estou. Porque me apetece, necesito arrodear. Porque as ilusións non deixo que se angustien. Porque nos malos temas musicais desconecto. Porque na escuridade sempre hai unha luz. Porque o silencio e o ruído poden ir moi perfectamente collidos da man.
Os voitres marcharon. Sabían que non tiñan nada que rañar, que rascar, que facer. E eu seguín o meu camiño buscando esa esperanza enmarañada na inquietude e esa morriña de encontros que o tempo deixou atrás. O futuro... o futuro alguén dirá.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Domingo, 29 de decembro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario