Estudo a calcomanía dun pardal e
vexo que o ceo azul se torna gris cando os golpes dunha batería usan a
onomatopea do pumba!, pumba!, pumba! Logo, tras o asubío do fol dunha gaita
galega, un cantante de heavy metal
troca os seus retrousos nunha balada de protesta, onde catro versos tan só
nomean unha guerra étnica. Hai parodias que non teñen pés nin cabeza. E hai
cabezas que non saben o que é unha alegoría de produtos salgados con sabor
amargo. Tapo a calcomanía do pardal para traballar sobre o relato dunha doniña
que se meteu nunha matogueira da Pitediña. Hai alegorías que se esculpen sobre
un penedo.
Café Aitana 39 da Valenzá. Luns,
18 de xuño de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario