Once
e media da noite. O ruído dun frigorífico zumba na distancia, as verbas de
alguén que fala pola televisión tamén chegan aos meus oídos, e o tictac do
reloxo dálle que dálle ás présas do tempo. O tempo, polo que se ve, sempre ten
présa. Nunca se detén. Aínda que non exista un tictac. Aínda que non existan
uns números analóxicos e fluorescentes. Aínda que non existan as agullas dos
minutos. O tempo dálle que dálle, corre que corre. Sempre ten présa. Présa para
chegar ao final dunha vida. Porque o tempo é aí onde se detén, cando un inicia
o descanso eterno. Si, sabemos que o tempo segue dálle que dálle, pero para o
que fina qué lle importa xa o tempo, nin as présas, nin o tictac, nin os reloxos.
Para o que fina, o tempo freou de golpe, xa non existe.
Finca
Fierro. Sábado, 2 de xuño de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario