Intento ser corazón na escuma dun
café, pero son a culleriña que remexe o líquido que queima, que ata pode que
afogue. Culleriña de metal, fría, delgada, cor prata. Como a vida dun paspán
que nada contra as correntes da ansiedade e do nerviosismo por non saber cara á
onde vai. Hai paspáns que andan perdidos polos camiños da ignorancia. Menos mal
que alguén sempre os atopará. Intento ser bolígrafo que deixa catro palabras
escritas, pero son un borrón, un borrancho producido por unha goma desas duras
que non borran. Borrón gris, que mancha, que se estende, que non deixa ler. O
paspán non sabe ler a vida que pasa ao seu carón.
Café Aitana 39 da Valenzá.
Mércores, 20 de xuño de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario