Con parte da ventá aberta, a
señora Perpetua Socorro contempla a paisaxe e tan só alcanza a ver dous
castiñeiros que se atopan a uns metros. Perpetua Socorro ten melancolía nos
ollos. Ou quizais tristeza. En cada folla que se move dos castiñeiros, ela ve
movementos de tropas nas trincheiras. Aínda que nunca estivo nun fronte. Pero
si os seus sete fillos que pariu por enriba dunha corte das vacas. Os sete
quedaron enterrados por todos os puntos cardinais do país. Dende entón, non
quere saber de guerras, nin de bandos; ela tan só ve movementos de tropas en
cada obxecto que contempla. Imaxina nas pupilas dos seus ollos sete soldados riseiros
que lle din adeus coas súas mans. E os mosquetóns colgados nos ombreiros. Unha
pequena bágoa asoma no seu ollo dereito. Perpetua Socorro ergue de xunto á
ventá e pon unha cunca de caldo na mesa.
Maceda. Mércores, 27 de xuño de
2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario