A VIDA DE SOLEDAD

              Fochica de aquí e fochica de alá. Mete ovos na neveira e busca unha botella de auga da que bebe a grolos. Cando pecha a neveira, Soledad Santamarina Diéguez senta ante unha mesa de madeira, colle papel, colle bolígrafo e deixa que a tinta vaia formando palabras e frases nas que explica parte da súa vida. De cando ía á escola da aldea. De cando, aos poucos anos, cambiou para un colexio que lle estaba a uns cinco quilómetros de distancia. Tiña que facelos andando, por entre corredoiras solitarias e co medo facendo forza no cu. Non era vida para unha nena, pero os seus pais estaban no estranxeiro para que, precisamente, estudase nese colexio.

              Soledad Santamarina Diéguez fai un pequeno descanso antes de iniciar o seguinte parágrafo. No que fala xa da súa xuventude; de cando deixou os estudos porque había que traballar, de cando o traballo era unha carga que pesaba de tal maneira que bailou de un para outro ata a actualidade. Agora mesmo, pódese dicir que Soledad Santamarina vive máis ou menos ben. Pero esta historia déixaa para outro momento. Acaban de chamala para ir tomar un café.

              Finca Fierro. Sábado, 2 de xuño de 2012