“Espérame na cafetaría, que xa
vou”. E como os seus desexos son ordes, xa estou na cafetaría do pavillón dos
Remedios esperando á muller. Ela anda polo centro e eu acabo de chegar da
aldea, onde andei quitando vides e espichando estacas. Levo máis dunha semana
cravando estacas. A Costa da Gándara non
se acaba nunca. Claro que tan só vou polas tardes. E non todas. As que non vou
é porque o tempo climatolóxico non axuda ou porque, sinceramente, ás veces non
apetece. Aínda que isto, no fondo, é unha parvada, xa que o traballo, máis cedo
ou máis tarde, haino que facer igual. Os sábados son cando realmente se pode
traballar algo máis, pero, arre demo!, xa levamos uns cantos que os rapaces
teñen algún partido de baloncesto ese día; se non é un rapaz e o outro. Este
último sábado tiven que perder o partido do máis novo porque a maldita Costa da Gándara me reclamaba. Entra a
muller. Xusto a tempo. Punto final.
Cafetaría do pavillón dos Remedios
de Ourense.
Xoves, 31 de xaneiro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario